Perth & Western Australia

Twee weken vakantie in een land als Australië moet natuurlijk opgevuld worden met een nieuwe reis! De “East Coast” staat al gepland voor de weken nadat het semester geëindigd is (vanaf eind juni), dus na lang tobben hebben we het besluit genomen om naar Western Australia te gaan! De groep voor deze trip is een mix van Europese nationaliteiten, namelijk een Duitse jongen (Marian), een Franse meid (Clémentine) en de Marokkaanse Duitser Oualid.

De eerste twee dagen ben ik met Marian en Clémentine in Perth geweest en hebben we deze stad verkend. Perth is niet zo groot als Sydney en Melbourne en dat valt te merken ook. De stad is veel compacter en het is merkbaar minder hectisch qua wegverkeer en mensen. Ook het uitgaansleven is anders. Ondanks dat Perth een stad is met een aantal universiteiten en dus genoeg studenten, zijn de meeste nachtclubs alleen op vrijdag en zaterdag open. De wijk Northbridge staat bekend als uitgaansgebied, maar op de woensdag dat we aankwamen was er niet veel te beleven behalve een bar met live muziek en een gay club.

Op vrijdag kwam Oualid ook aan en zijn we meteen begonnen aan de roadtrip Noord van Perth. Voor de roadtrip tot aan Shark Bay hadden we een auto (lees: een 4x4 Toyota Kluger met 'n V6) gehuurd met een uitvouwbare tent op het dak, zodat we konden kamperen. De eerste stop was Nambung National Park, zo’n 2,5 uur rijden vanuit Perth. Hier is de zogeheten “Pinnacles Desert” waar vanuit kalksteen gele pilaren zijn ontstaan, een prachtig gezicht (zie foto’s). Verder Noord op de “Indian Ocean Highway” bereikten we de eerste camping rond het dorpje Jurien Bay. De tweede dag ging de tocht verder tot aan het dorpje Kalbarri. Hier kwamen we het ‘s avonds op de camping twee andere groepen jongeren tegen, die we in Perth hadden leren kennen. Dit was natuurlijk een aangename verassing aangezien je in Western Australia lange wegen hebt met nauwelijks mede weggebruikers en dorpjes met alleen maar regionale bevolking en families die op vakantie zijn. De derde dag was de rit door Kalbarri National park tot aan Denham (een dorpje in Shark Bay). Behalve een aantal keer stoppen voor wat natuurschoon was het met name veel rijden om ons eindpunt te bereiken. Zoals verwacht waren er niet veel tankstations op de weg naar het Noorden en daar maakten de pomphouders natuurlijk vlijtig gebruik van. In plaats van $1.529 in Perth (Australische dollar) moesten we hier $1.829 per liter benzine betalen! Maar wees gerust, als je het omrekent in Euro’s is het nog altijd goedkoper dan Nederlandse (en Duitse) benzine ($1.829 = €1.24).
Het Kalbarri National Park was meer landinwaarts dan de rest van de tocht, wat betekende: vliegen! Nu bedoel ik niet dat we gevlogen zijn met een vliegtuig, maar ik bedoel die irritante insecten. Zoals je namelijk op een van de foto’s op mijn rug ziet, waren er vliegen in overschot. Zodra we uit de auto stapten om naar een uitzichtpunt te lopen had je honderden vliegen om je heen, op je gezicht, op je rug, op je armen, overal! Dit was natuurlijk minder plezant.
In de avond bereikten we Monkey Mia, dat ook een dorp in Shark Bay is en bekend staat om zijn dolfijnen (en dus niet om zijn apen of haaien zoals je uit de namen af zou kunnen leiden). Echter in de avond hebben we alleen wat vinnen boven water zien komen in de verte en een aantal Pelikanen en Emoes gezien. Maar niet getreurd, want iedere ochtend om 8 uur worden de dolfijnen (die gewoon in deze zee in het wild leven) gevoerd en kan het publiek ze van dichtbij bekijken. Ook worden mensen uit het publiek gevraagd om de dolfijnen een vis te voeren en ik was één van de gelukkigen. De rest van de dag hebben we op het strand doorgebracht, want wat wil je anders met 36 graden Celsius?

De vijfde dag brak aan en dit betekende dat we aan de terug rit begonnen. Aangezien we op dag 6 de auto weer in moesten leveren in Perth moesten we vaart maken en dit betekende meer rijden en minder vaak chillen, natuur bewonderen en activiteiten. Maar omdat het team een aangenaam gezelschap was en omdat we een fatsoenlijke auto hadden (lees: V6 motorblok) was dit natuurlijk geen straf. In het grootste dorp tussen Perth en Shark Bay, Geraldton genaamd, zijn we gestopt voor boodschappen, strand en benzine en de overnachting hebben we gedaan in een klein dorp meer naar het Zuiden. Dit was de eerste camping sinds een aantal dagen waar we ons niet hoefden te douchen in zout water, aangezien in Monkey Mia, Denham en Nanga zout water uit de kranen kwam. Ook hadden we eindelijk weer telefoon bereik, wat al met al toch een luxe is.

Vervolgens hadden we nog twee dagen in Perth te besteden en hebben we onder andere Fremantle bezocht (het havendorpje vlak onder Perth). Dit was het gebied dat het eerste door de Engelse kolonisten bezet werd in 1829. Prachtige gebouwen uit de 19e eeuw sieren het dorpscentrum en “The Round House” en de “Fremantle Prison” zijn zeker een bezoek waard. In de vissershaven van Fremantle ligt ook de replica van het Nederlandse VOC schip de “Duyfken”, dit was het eerste Europese schip dat ooit in Australië aankwam (1606). Echter hadden de Nederlanders toen der tijd geen interesse in Australië, omdat er geen specerijen te vinden waren. Voor de rest hebben we de “Little Creatures” bierbrouwerij bezocht voor een hapje en een drankje en op donderdag- en vrijdagavond hebben we maar nog even de bloemetjes buiten gezet in Perth.

Zaterdag ochtend vlogen we terug naar Sydney, waar ik nog drie dagen doorgebracht heb. Wat nog grappig is om te vermelden is dat je voor de binnenlandse vluchten in Australië gewoon kunt reizen zonder paspoort, zolang je maar iets van document hebt waar je naam en foto op staat, terwijl je in bars & discotheken niet binnenkomt zonder paspoort. En verder is het zelfs niet erg als je wiet bij je hebt tijdens je vlucht. Het is namelijk zo dat voordat we in Perth op het vliegtuig stapte ik uit de rij werd gehaald om mijn bagage te laten testen op explosieven en chemische middelen. Hierop zei ik tegen de beveiliger voor de grap dat ik Nederlands ben en dat hij dus misschien alleen wat wiet zal vinden. Waarop de beveiliger doodleuk reageerde; “oh dat maakt niet uit, daar test ik je bagage niet op”. Deze opmerking over drugs in mijn bagage maakte mijn mede reiziger Clémentine overigens niet zo blij, omdat ze bang was dat ze me daarop extra gingen controleren of in de gaten gingen houden.

Sydney verwelkomde me weer met een leuke vuurwerkshow in Darling Harbour en erna heb ik een hapje en een aantal drankjes gedaan met Catherine & Holly (vrienden vanuit Canberra).
Dit is alweer het einde van een leuke vakantieperiode en ondertussen moet ik er weer aan geloven om de deadlines te halen voor een aantal opdrachten. Toen ik trouwens op maandagavond, na twee weken weg geweest te zijn, in de bus naar Canberra zat had ik zelfs een "opweg naar huis gevoel", en dat terwijl ik nog steeds in Australië zit ☺. Is dit een goed of een slecht teken?

G’day vanuit Australië en de groetjes aan iedereen!

Jarn